کد مطلب:22628 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

شيعه علي(ع) بودن بهتر است يا محب علي بودن؟ چرا؟

از جهت معناي لغوي، واژه شيعه به معناي پيروي كردن و دنباله رو بودن است و از نظر كلامي و اعتقادي، شيعه به كسي گفته مي شود كه اولين خليفه و جانشين پيامبر(ص) را علي(ع) بداند. و در اصطلاح اخلاقي شيعه علي(ع) بودن به معني پيرو آن حضرت بودن، يعني اين كه انسان شيوه زندگي و رفتار و اخلاق خود را بر اساس زندگي علي(ع) تنظيم نمايد؛ يعني آن حضرت و اولاد طاهرينش را عملاً راهنما و الگوي زندگي خويش قرار دهد و بكوشد تا كيفيات نفساني، اخلاقي و همچنين ظواهر زندگي خود را به كيفيات و كمالات آن حضرات(ع) نزديك نمايد؛ يعني اين كه انسان در زندگي فردي و اجتماعي اش و همچنين در زندگي طبيعي و معنوي، پايش را جاي پاي آن اولياء معصوم(ع) بگذارد و شيعه و دنباله رو ايشان باشد؛ منتهي نكته قابل توجه اين است كه اين تشيع، دنباله روي و همانند سازي، بدون محبت، عشق، دلبستگي و ارادت قلبي به ايشان هرگز ميسر نمي باشد و از لوازم بسيار ضروري و اساسي شيعه بودن همانا محبت و علاقه قلبي به ايشان است. در مورد محبت هم گفتني است كه اصولاً محبت هنگامي واقعي و اصيل است كه بتواند محب را به محبوب نزديك كند؛ قادر باشد كه انسان مريد را به مراد خود شبيه نمايد؛ توان آن را داشته باشد كه عاشق را به پيروي و دنباله روي از معشوق وا دارد و كاري كند كه مجذوب جمال و كمال محبوب، خواسته و ناخواسته تحت اراده و فرمان معشوق خويش درآيد. بنابراين در مورد اين كه شيعه بودن بهتر است يا محب بودن بهترين پاسخ اين است كه اين دو عنوان تنها از حيث مفهوم با هم متفاوت هستند و از حيث مصداق هر دو مساوي مي باشند، يعني لازمه شيعه بودن محب بودن و لازمه محب اهل بيت(ع) بودن (به معناي حقيقي كلمه) شيعه و پيرو ايشان بودن است. به عبارت ديگر تشيع و پيروي از اهل بيت كاري نيست كه زاييده ترس يا اكراه يا جبر و زور و امثال آن ها باشد. شيعه بودن عملي است برخاسته از عشق و محبت به خاندان عصمت و طهارت و تنها نيروي عشق به آنها ست كه انسان را قادر به اطاعت، مسانخت و همگوني با ايشان مي سازد. محبت علت تشيع و شيعه بودن (به معناي حقيقي كلمه) لازمه اعتقاد عاشقانه به ايشان است.